sábado, 2 de noviembre de 2013

Dios es . . . "materia"

Titlul complet se vroia a fi; "Dumnezeu este (prin analogie) materia"
07.11.2013
Scuze acelui "navigator" pe care simpla coincidenta (sau propria-i "cautare") il aduce
aici, in (vituala asta) "casa mea".
Ospitalitatea este aici (in virtual ca si in dimensiunea reala a "lucrurilor") la ea acasa.
Ai nimerit, stimate "navigator" intr-una din "odaile" mobilate cu mobilier spaniol.
Nu e . . . cine stie ce (vreo mobila de arta), nu e o mobila "actuala", nu e nici macar
o mobila ca a bunicilor mei, ci este o mobila "rupestra", o mobila facuta de mine,
cioplita cu mana mea, ca un alt abia ajuns la mal Robinson Crusoe, utilizand tot
ce am putut recupera, din corabia-mi (pe a care-i "punte" ma aflam) naufragiata.


Timpul nu-mi permite sa fac ordine, sa fac curat.
Considera ca esti intrat intr-o coliba intalnita in drumul tau prin tundra (o sa dedic
 un "post" aparte, secventei asteia cu . . . coliba, intalnirea(-i), tundra ...)
Dar pana atunci, cauta si tu pe-aici, vreo lavita, ceva, pe care sa-ti intizi, un pic oasele.
Fa-te comod si simte-te, ca "fat"-ul din poveste, ca "fat"-ul cel reintors, peste amar de
ani de cautare a tineretii (fara batraneti), la propriile-i "radacini" (adica . . ."acasa").
Gnomon
Daca pana acum cateva zile, tot isi faceau vad, si treceau pe-aici, cativa
"pierduti (prin acest) spatiu", de cateva zile bune, desi ma urc ca Robinson pe ce gasesc mai inalt pe insula asta, si desi semnalizez
ori de cate ori scap din zgaltaielile vietii asteia, cu palpairi (ca) de
foc, "lumea" ma ocoleste cu grija, cu grija cu care oamenii care
negasind in ei, taria lui Papillon, se feresc de "leprosi".
Ca si Robinson, nu de vreun "Vineri" simt nevoie, ci . . . de alt  
(alti) Robinsoni ("Vineri-i" imi inspiră dezgust).
Simt eu ca "există", simt "ca se poate sa fie".
Sau ca, si dacă "nu sunt", de "fost" . . .  au fost, si de "fost", or sa mai fie.
Randurile mele raman aici, sa i-si intampine cu paine, si (macar) cu sare, pe orice "gnomon" ("făcător 
de umbră Pământului", ca si mine), ce-si va avea pasii, indrumati de Viată, pe aici. Rămas bun!

02.11.2013
Me fui por la mañana a acercar (con mi coche) a un familiar mio a la iglesia, donde se esta
celebrando hoy (02 de noviembre) Dia de Todos los Santos (yo naci en el mundo ortodoxo),
celebraciòn  conocida y como "Dia de los muertos" (denominaciòn utilisada habitualmente 
en mi pais y, encuentro por alli, por Wikipedia, que (como un ejemplo) en el Mexico este celebraciòn 
se llama "Dia de muertos")

Materia (microscopica)
Yo no tengo nada con las convicciones de nadie,
y lo tengo mas claro que nada que las convicciònes
personales no pueden ser modificadas por
motivaciònes extrinsecas sino (solo), por
motivaciònes intrinsecas. Pasa como con las quemaduras.
Hasta cuando tu mismo no tocas algo que te quema (por 
primera vez), hasta cuando tu mismo no te convences, nadie
otro te puede convencer.



Materia (macroscopica)
No he hablado nada con mi familiar de lo que voy a
"hablar" aqui en pagina, por que nos conocemos desde
hace mucho tiempo y, sabes (como sabe cada uno) con
que se merece perder tiempo y con que, no.
Para mi es increible (casi incomprensible) que el ser humano
es tan impotente en lo de comprender que el Dios es . . .
"materia".
He dicho y en un post anterior y repito y aqui; cada
individuo (una unidad independiente, frente a otras unidades)
por su parte (por un lado) y todos a la vez (especie humana),
y con "todo lo que para cada uno de nosotros "existe" (de forma obiectiva) nos movemos en
el vientre de Dios, como el feto (o "una multitud de fetos") se esta (estan) moviendo (-se) 
en el vientre de el concepto "madre".
Horizonte
Es algo increible que (lo que buscamos denominando "Dios) 
el "Dios" nos este "entrando" en nuestros ojos cada vez 
que abrimos los ojos y nosotros estamos incapaces a 
verlo. El hombre se comporta como uno que, lo estas 
lanzando con una paracaida en el alta mar y el esta 
nadando desde aqui buscando mas alla de el  horizonte
. . . el "oceano". El ser humano piensa en un sin fin de
longitudes de onda, dentro de un amplio
  espectro (analogico a el) de radiofrecuencia.



Onda



Pues (tan como nos puede sugerir la imagen aqui
presente (Onda) el ser humano es incapaz de
comprender las cosas en algo analogico a el
concepto "nivel microscopico", y trata de
comprender las cosas en un nivel de 1/1
(aunque en lo que se trata de esta dimension (Dios), 
las cosas deben coreladas a un nivel macroscopico
 "correctamente proporciònal")
.
Lo que se "esconde" bajo la denominaciòn de "Dios" no es una "persona" (persona fisica o . . .
 persona juridica) sino es "un organismo".
Cumpliendo con los requisitos de ser "organismo", de forma automata cumple y con
el concepto "in-dividuo" (El término individuo etimológicamente proviene de indivisoque
 no se puede dividir)
.
Es de decir que el Dios existe, por que si el no existe (nolens-volens), ni nosotros
existiamos, el siendo la "causa" y nosotros "uno de los efectos de este causa".
No es una "persona", a quien podemos implorar que nos arreglen problemas, sino es
un organismo que nos ofrece las condiciònes de . . . existir ( la existencia es "la
estancia en el mundo").
Nosotros dañamos a esto "organismo", simplemente por nuestra existencia.
Entre nosotros y lo que denominamos Dios hay presente el concepto "simbiosis" concepto dentro de
cual, lo que denominamos "Dios" juega el papel de simbionte, y nosotros (pero no solo nosotros sino
cualquier ser, jugamos el papel de "parasito").

Pues, esta forma simbiosis es una evidencia (una evidencia (del latín, video, ver) es un conocimiento que 
se nos aparece intuitivamente de tal manera que podemos afirmar la validez de su contenido, como verdadero, 
con certeza, sin sombra de duda) y siendo asi no podemos hacer nada para cambiar.

El ser (incluso el ser humano) estamos "consumadores de dios", y aunque este organismo
es regenerador  yo creo que ni por lo menos el es un "perpetuum mobile", sino, como
cualquier organismo . . . nace, vive y muere.
Lo que podemos hacer nosotros es prolongarle la vida, reduceindo los daños que le provocamos,
porque (en mi opinion) para este "organismo" que constituye el soporte de nuestra propia vida,
nosotros constituymos lo que para nuestro cuerpo esta constituyendo . . . el cancer (un grupo de
 células que se multiplican sin control y de manera autónoma, invadiendo localmente y a distancia otros tejidos).

Tenemos grandes reserves en lo que se trata de reducir daños. 
La unica soluciòn es la autoreducciòn individual (a nivel de "persona") de el grado de 
"egoismo no-necesario" (o con otras palabras "el grado personal de capricho").

Mas cosas sobre la tema, encontra quien quiere, pinchando . . .  "aqui

Bueno, basta para hoy. Otro dia, si me permite el tiempo voy a retocar el sujeto. Pero . . . a ver.

No hay comentarios:

Publicar un comentario